We waren dus in Dak Glei en mijn motor was weer gemaakt. De volgende dag zijn we weer verder gaan rijden richting Kontum. Het begin ging heerlijk en we konden lekker doorrijden. Rond de middag zijn we even gestopt en vanaf dat moment begonnen de problemen weer. José had een lekke band en Daniel was zijn kickstarter verloren waardoor hij niet meer kon starten. Dit hebben we dus allemaal laten maken en konden we weer verder rijden. Een tijdje later werkte José haar toeter niet meer en die is wel noodzakelijk hier in Vietnam, omdat iedereen al toeterend rijd hier. Dus een nieuwe accu erin laten zetten en we konden weer door. We waren bijna in Kontum toen het vanuit het niets kei en kei hard begon te regenen, echt met bakken uit de hemel. We konden gelukkig ergens schuilen en we hebben een tijdje gewacht tot het minder werd maar het volgende probleem deed zich al aan. Mijn motor had het zelfde probleem als eerst, heel erg stotteren en bijna niet vooruit komen. José haar motor startte ook niet meer en had weer een lekker band, heel vreemd. Er was dit keer geen mechanic in de buurt dus moesten we wat anders bedenken. Het was nog een kwartier rijden naar het hotel. De man waarbij we stonden te schuilen had een klein vrachtwagentje met een laadbak achterop. Ik vroeg of we die motor konden opladen en of hij zou aardig wilde zijn om naar het hotel te rijden. Hij antwoordde meteen ja, en binnen no time hadden we die motor opgeladen. Daniel en ik zijn achter hem aan gereden naar het hotel maar hij was te snel voor ons dus moesten we uiteindelijk nog zelf navigeren naar het hotel, in de stromende regen en met mijn motor die niet harder ging dan 20km/h en zo nu en dan eens uitviel. We hadden gelukkig wel een prachtige kamer met de zachtste bedden tot nu toe in Vietnam, normaal zijn de matrassen hier net planken. Ik kon zelfs de Formule 1 nog kijken op de kamer, ideaal. De volgende dag moest ik mijn motor naar een mechanic brengen in Kontum. John had het adres van de mechanic doorgestuurd dus het zou niet moeilijk zijn om te vinden denk je. Ik ben samen met Daniel een half uur aan het zoeken geweest naar de mechanic maar konden niks vinden. Toen hebben we John maar gebeld en kwamen we er uiteindelijk achter dat de mechanic verhuisd was naar een ander adres. Lekker handig dit. Wij dus naar het andere adres maar konden het weer niet vinden. Toen hebben we het aan een paar lokale mensen gevraagd en die hebben ons naar het juiste adres gebracht. He he, eindelijk. Mijn motor afgegeven en toen weer terug gegaan naar het hotel. Ik kon hem de volgende ochtend ophalen. Die dag hebben we verder niet zo veel gedaan, er was ook niet heel veel te doen in Kontum. De volgende ochtend gingen we dus mijn motor ophalen en de andere 2 motoren zouden een algemene check krijgen. Maar wat blijkt nou, mijn motor valt niet te maken. Ja lekker is dat, en nu? Blijkbaar was er iets serieus mis mee want repareren zou een hoop geld en tijd kosten. John gebeld en die kwam met de oplossing om een nieuwe motor te sturen naar Kontum en die zou er dan de volgende ochtend al zijn. Dat betekende dat we nog een nacht in Kontum moesten blijven maar dit was helaas niet anders, het bed sliep echt heerlijk dus dat was tenminste geen straf. Wel zonde van de tijd maar dat was even niet anders. Om 07:00 in de ochtend ben ik de motor op gaan halen bij het bus station. Deze reed als een zonnetje en na het ontbijt konden we weer verder rijden.

De eindbestemming van de dag was Buon Ma Thot. Een tocht van 271 kilometer en deze dag is perfect verlopen, een heerlijke warme dag op de motor. In Buon Ma Thot zouden we maar 1 nachtje blijven en de volgende ochtend gelijk doorrijden naar Dalat. We hebben in de avond nog heerlijk gegeten bij een restaurantje, lekkerste eten in tijden. De volgende ochtend dus gelijk door naar Dalat, 210 kilometer rijden. Het begin van tocht verliep lekker en konden lekker doorrijden. Na een tijdje gereden te hebben vloog mijn ketting er ineens af. Die lag er gelukkig snel weer op en een man heeft hem wat strakker gezet voor me. Misschien na een kwartier verder te hebben gereden brak de kabel van José haar koppeling. Gelukkig stonden we bij een tankstation en een paar vrachtwagen chauffeurs hebben 2 gasten op een scooter een nieuwe kabel laten halen en die heb ik er samen met een Vietnamees opgezet. Toen we net iets over de helft waren kreeg José wederom een lekker band. Dit was toch niet normaal meer, hoe kan dat nou? Er moet iets scherps in de buitenband zitten maar telkens als we de band lieten maken konden we niks vinden. Het werd langzamerhand al donker maar we waren nog lang niet bij Dalat. De band laten maken en op hoop van zegen zijn we weer verder gereden. Het ging een tijdje goed maar na verloop van tijd liep de band gewoon weer leeg. We hebben hem nog een keer op laten pompen maar ook dat hielp niet echt. Inmiddels reden we al zo’n 2 uur in het donker en hadden nog een uur te gaan. Een kwartier voordat we in Dalat zouden zijn begaf haar band het en konden we echt niet meer verder rijden en stonden we vast in de middle of nowhere. We waren het aardig zat op dit moment want het was al rond 9 uur in de avond. Gelukkig werden we geholpen door een paar lokale mensen die ons naar Dalat wilde escorteren. Volgens John moesten we maar gewoon doorrijden met de lekke band en hem in Dalat weer laten maken. Rijden met een lekker achterband is niet echt een pretje en kost een hoop kracht. Ik heb uiteindelijk de motor teruggereden, ongeveer een half uur duurde het en tijdens die rit knalde de ketting er ook nog 2 keer vanaf. Ik had het helemaal gehad voor vandaag. De motor hebben we bij een busstation neergezet en ik ben met een taxi naar het hotel gegaan. Wat een dag was dit, we zijn zo’n 12 uur onderweg geweest. Zoveel problemen hebben we nog niet op 1 dag gehad. Gelukkig konden we bij een restaurantje tegenover ons hotel nog wat te eten krijgen. De volgende dag hebben we eerst eens lekker uitgeslapen, ik was kapot van de vorige dag. We moesten de motor wel ophalen en de band hebben we weer laten maken. Die dag hebben we niet gereden en hebben we wat rondgelopen in Dalat. Dalat is een leuk stadje wat in de bergen ligt en het is er dus iets frisser wat wel lekker was eigenlijk. De dag erna zijn we naar een waterval gereden in de buurt van Dalat. Dit was een mooi ritje van een uur en gelukkig die dag geen problemen gehad met de band. Die nacht verbleven we nog in Dalat en de volgende ochtend gingen we weer rijden richting Mui ne. Dit was de mooiste dag qua rijden die we tot nu toe gehad hebben. Een prachtige weg door de bergen en goede wegen dus konden lekker doorrijden. José heeft 1 keer een lekke band gehad dus dat viel alles mee. Toch raar dat ze steeds een lekke band heeft maarja, iedereen in Vietnam kan een band plakken want 90% van de bevolking rijdt op scooters / motoren dus dit is altijd binnen een half uurtje gemaakt.

Toen we dichterbij Mui Ne kwamen werd het super winderig maar de weg ernaar toe is prachtig en je rijdt zo de zee tegemoet. Alles ging goed maar een half uur voordat we er waren werden we aangehouden door de politie. Ik had al gehoord dat de politie in Mui Ne erg streng is en er geen ontkomen aan is. Ergens anders in Vietnam kan je gerust doorrijden als de politie je aanhoudt en komen ze je niet eens achterna maar hier in Mui Ne doen ze dat wel. We zijn dus netjes gestopt in de hoop er met een boete vanaf te komen. Zonder Vietnamees rijbewijs mag je hier namelijk geen motor rijden. Ik had gelukkig een internationaal rijbewijs van de ANWB en dezer bleek, gek genoeg, te voldoen en ik mocht zonder boete of wat doorrijden. Daniel en José hadden deze echter niet en volgens oom agent zouden hun motoren voor 7 dagen in genomen worden en daarna moesten ze nog een boete van 1.2 miljoen dong betalen, ongeveer 50 euro. Dit was best wel een probleempje en we konden de agent maar niet overhalen om alleen maar een boete te betalen. Na een tijdje onderhandelen en piekeren konden we toch alleen maar een boete betalen en konden we verder rijden. 1 miljoen per persoon ging het kosten, 2 miljoen in totaal, 80 euro dus wat erg veel geld is in Vietnam. Dit geld verdwijnt gewoon in het borstzakje van de agenten die hier zo corrupt als de neten zijn. Het schijnt dat je in Mui Ne geld moet betalen om agent te worden, om daarna lekker corrupt veel geld te verdienen. We konden de motoren tenminste houden en zijn verder gereden naar het hotel. Het hotel was super, ik sliep op een dorm die iets minder chill was maar het hotel zelf was super met een stuk of 4 zwembaden. In Mui Ne zijn we uiteindelijk 4 nachten gebleven om even te kunnen relaxen. We hebben ook nog een tour gedaan naar de witte en rode zandduinen in Mui Ne. Bij de witte zandduinen heb ik en quad gehuurd en door de duinen gecrost, super leuk.

Na 4 dagen was het tijd om onze laatste rit op de motor te maken, naar Ho Chi Minh City. José heeft tijdens deze rit haar laatste lekke band gehad en eenmaal aangekomen in HCMC hebben we onze trip afgesloten. Ruim 1100 kilometer door half Vietnam gereden. Op de lekke banden en problemen met de motor na hebben was het wel een fantastische tocht met prachtige wegen. Leuk ook om in plekjes te komen waar nagenoeg geen toeristen zijn. We hebben momenten gehad dat we aangestaard werden door de lokale mensen die nog nooit een westerling gezien hebben volgens mij. We hebben eten moeten bestellen van menu kaarten die volledig in het Vietnamees zijn en niemand Engels kan, dus bestel dan maar eens wat. Gelukkig is er altijd nog Google Translate haha. De vrijheid die je met de motor hebt is heerlijk en dat ga ik zeker wel even missen. In HCMC ben ik zelf nog 3 nachten geweest. De dag nadat we aankwamen hebben we gelijk een tour geboekt naar de Cu Chi Tunnels. Hier hebben de Vietcong tegen de Amerikanen gevochten en zijn een deel van de tunnels nog intact en je kan er ook in. Wel zijn ze wat breder en hoger gemaakt voor de westerlingen. Maar echt indrukwekkend om te zien hoe het er toen aan toe ging. Ook heb ik daar nog geschoten met een AK-47 en met een M30 machinegeweer, altijd leuk. In de avond hebben we een brouwerijtje bezocht en hebben nog een paar lekkere bieren gedronken op de laatste avond met Daniel en José, die zouden de volgende ochtend naar de Filipijnen vliegen. Ik heb een leuke tijd gehad met hun en heb eigenlijk heel Vietnam met hun gereisd. De volgende dag stond ik er weer alleen voor, wel weer even wennen. Ik ben die dag naar het oorlogsmuseum geweest. Daarna een biertje gedaan bij het Hard Rock Café en nog bij een ander brouwerijtje geweest met erg goede biertjes. Die avond ben ik vroeg naar bed gegaan en heb de volgende ochtend de bus gepakt naar Phnom Penh, Cambodja.

Vietnam is een prachtig land en ik heb het er heel goed naar mijn zin gehad. De mensen zijn onwijs vriendelijk en behulpzaam. Ze zijn ook echt heel leergierig en willen graag Engels met je praten om wat te leren. Ik zou Vietnam aan iedereen aanbevelen. Ik heb nog 3 weken te gaan, 2 daarvan in Cambodja en ik ga nog 1 week terug naar Thailand om een weekje te trainen bij Tiger Muay Thay in Phuket. Een leuke afsluiter van mijn reis lijkt me.